The Sound of Silence

At times, when emotions escalate, wisdom frequently takes a backseat, prompting us to act without contemplating the profound repercussions. It fills our lives with stipulations designed to shield us, resulting in our affection being clouded by doubt, jeopardizing it with the toxic blend of remorse, resentment, and ultimately retaliation—forces potent enough to tarnish the soul. We may falter and find ourselves trapped in a cycle of solitude… We seek solace in technology. We dive into the digital world, where we can easily change the channel whenever we face disappointment. This artificial reality encourages us to live without boundaries—but only in a passive way. It allows us to love fearlessly—but solely in a virtual context.

گاهی زمانی که احساسات بالا می گیرند، بینِش شتاب بایسته را برای گذشتن نمی گیرد. بدون خرد

 می شود کارهایی از روی خواسته های آنی انجام داد بی آنکه توان پیش بینیِ برآیندشان و دگرگونی های تاوان ناپذیری

را که در زندگی به بار می آورند را داشت. برای پشتیبانی از خود دل به پیمان ها می بندیم. ناآگاهیم چنانچه دلباختگی ها،

یا مهروَرزی ها با ولی ها و اگرها همراه باشند، به زهرِ آز، دریغ، کینه، و بلکه سِزا آلوده می شوند، مایه های پر نیرویِ

هراسناکی که کارایی ای سوایِ زهرآلود کردن اندرون ما در بر ندارند. می توانند ما را از هم بپاشانند و یا به گوشه گیر یِ

بی پایانی گرفتار نمایند… به بند هراس گرفتار می آییم، ولی به جایِ نرم شدن و به هم پیوستن

سرشتِ تکه هایِ یخ، به رسانه های گروهی روی می آوریم، به فراسویِ ناپیدایِ آن پنهان می شویم، جایی که

چنانچه در پسندمان نبود، دکمۀ دیگر را بزنیم. این جهان ساختگی به ما یاراییِ زندگیِ پرکُنِش می دهد—بی مرز ست، و توانا به بی پروا عاشق شدن می کند—ولی تهی ست.